mousflaki

Hier een nieuw bericht van de trappers uit Ioannina
De boottocht heeft de trappers geheel uit het lood geslagen. Opgewekt vertrokken  volgens schema om 18:30 en wetende dat we om 2 uur (achteraf 3 uur Griekse tijd) uit de boot zouden worden geknikkerd in Isomenitsa, probeerden we wat te slapen aan boord hetgeen niet lukte. Om drie uur Griekse tijd was de verleiding groot om door te varen naar Patra, maar toch maar uit de boot en in het donker op zoek naar een overnachtingsplek. Helaas, geen camping die volgens het boekje er wel zou moeten zijn. Uiteindelijk om 6 uur in de ochtend een hotelletje gevonden waar de receptie wel aanwezig was. Ingecheckt en de hele dag slapend aan ons voorbij laten gaan. In de avond onze eerste souflaki gegeten en daarna weer vroeg naar bed ter voorbereiding van onze eerst griekse fietstocht.
Nou het was meteen flink klimmen, maar  de moeite waard. Mooie vergezichten en wat verder opvalt is dat de overige verkeersdeelnemers een stuk gemoedelijker rijden dan de gemiddelde heetgebakerde Italiaan.
Verder (zie fotos) veel kleine huisjes langs de weg met een icoon erin geplaatst. Navraag leert dat iedereen zo'n huisje - met zijn eigen bedoeking-  hier langs de weg mag neerzetten. Vaak zijn daar ongelukken gebeurd die goed zijn afgelopen
De tweede overnachting was in een heel klein dorpje, met wonder boven wonder en gelukkig voor ons een hotel. We hebben in dat dorp alleen maar hoogbejaarde mensen gezien (letterlijk knarrende oudjes), de jeugd heeft het dorp kennelijk en masse verlaten. De tweede fietstocht was ook louter klimwerk en flink buffelen. De schrijver (Dhr Kettler) noemde deze tocht echter "leicht", hetgeen het ergste doet vrezen voor de tocht van morgen maar Metsovo (1700 mtr hoog) die de brave man "Mittel und manchmal anstrengent" noemt, waarschijnlijk heeft hij de route op een ultra lichte carbon racefiets gedaan ipv een volbepakte fiets.
Tot nu toe zijn het prachtige routes en als we de beschrijvingen mogen geloven wordt het alleen maar nog mooier. Tijdens de afdalingen is het overigens oppassen voor koeien op de weg, die lopen gewoon langs de weg te grazen.
Qua planning zitten we ruim op schema, dus we gaan het langzamer aan doen.

Tom en Lau: Veel plezier bij de voorbereiding en ik hoop dat julie dezelfde ambtenaar van de burgelijke stand kunnen boeken als Richard en Annemieke; zou leuk zijn.
Miekje: De stiften van Carlos hebben hun werk gedaan, foto's verstuurd
Els: Gaat er nu om spannen he, hoop dat het kleine buiktrappertje gezond ter wereld komt en wens Jorinde maar namens de trappers veel succes en een leuke kraamtijd toe.


Micha zal dit schrijven voortzetten:

Zo luitjes hergeborte van Castor en pullox, terug op eigen bodem, alsof we nooit weg zijn geweest.
Goed na enige dagen mij iets minder te hebben gevoeld gaat het nu beter, en komt hopelijk mijn conditie weer terug, berg op rij ik momenteel als een dweil ,
Als eerste maaltijd op het griekse vaste land hadden wij des avonds gekozen voor souflaki.
Wij waren in de veronderstelling dat dit het beroemde oven gerecht met aardappels, gehakt, gourgette, aubergine en een romige kaassaus was.
Onze verbazing was dan ook groot als wij op ons bord drie vleesspiesje en wat lauwe patat kregen.
Maar goed honger maakt rauwe bonen zout en op eten maar,
Dit heeft zich nog eenmaal herhaald, zels bij een duits sprekende griek kwamen wij er niet achter hou het dan wel hete.
Ik riep op de fiets nog "is het geen Mousaka?' Maar Leon antwoorde resoluut, die naam zegt mij niets.
Dus zat ik ook weer op het verkeerde been.
Hier in Ioannina zijn we er uiteindelijk achter gekomen. In een typisch griekse Taberna stond het klaar om genuttigd te worden achter een vitrine, blijdschap op Leon's gezicht en stammelend de vraag dat daar hoe heet dat (in het engels) Resoluut kwam het antwoord van de serveerster "Mousaka" .
Weer een probleem opgelost.
Op onze tweede overnachting kwamen wij in een dorpje ongeveer 6 kilomer na Vrosina aan bij het enige hotel in de wijde omgeving, of je moest naar een klooster nog 6 km klimmen verder op.
In dit slaperige bergdorpje kregen wij onze kamer toegewezen.
Ik weet niet hoe grieken Hygiene zien, maar alles prima tot ik een kijkje na, in de douche.
Deze was louche te noemen, op de vloer van de douche bak lagen twee matjes antislip.
Deze waren tijdens het reinigen in het 120 jarig bestaan nog nooit van hun plaats geweest, walgelijk.
Heb ze verwijderd en grondig gereinigd zodat alleen de verkalking door het water over bleef.
S'avonds bij onze tweede vermeende mousvlaki, zatten wij heerlijk op het terrasje, er begon zich een bizar dorpsspel voor onze ogen af te spelen. Blijkbaar was de gemiddelde dorpsleeftijd 90 en alleen van vrouwelijke aard, dit word later gelukkig bijgesteld. Maar alle ouder dames gingen in een voor een schildpad net niet bij te houden pas naar een gebouw in ons linker bliksveld, een verdwaalde bejaarde man mee sleurend en beschimpend. Het gebouw was de kerk. Echter na de kerkgang kwamen de kakelende van de leg-afzijnde Hennen weer naar buiten en kwamen de klerus nog een handje geven, allemaal geen enkele hen uitgezonderd. De leeftijd van deze vertegenwoordiger Gods woord was 45 en niet al te lelijk. Nu snapt u ook de vrome kerkevaard in deze Godsgemeente.
Ieder had een pakje mee en kwam daarmee richting ons terras bij het hotel.
Hierin zaten de meegenomen etenswaren en broodjes,
Een nog ouder lijkend oudje zat tandeloos van haar stuk te schransen totdat wij plotsklaps getrakteerd werden door een scheetcocert van ongeveer 45 seconden. Het was 1 scheet en waar die ouwe de luchtvandaan haalde, vervolgens keek ze om zich heen en vertrok.
Na dit vermaak verschijnt er in mijn linker blikveld een mannetje met stok in de karrakteristieke kromme houding van de oudtse Dorpsbewoner van Asterix en Obelix, ik meld dit aan Leon. Wij hebben de rest van de avond hoopvol naar de echtgenote van de man uitgeken, helaas die kwam niet.
Het tijdsverschil, wat wij nog niet doorhadden had tot gevolg dat onze ommeletjes koud waren.

Zo dat waren de laatste wetenswaardigheden
Een ieder een groet en tot de volgende keer.

Hier de loserfact van de loserbeer:
Nederland, Belgie, Frankrijk, Zwitserland en Italie schoten aan me voorbij, elke keer als ik uit het fietstasje keek zat ik weer in een ander land, maar nu de jongens de oversteek gemaakt hebben, is het gedaan met het strakke ritme ende lange afstanden. Ik durf het eigenlijk niet te vermelden maar toch:

dinsdag    7 jun  0 km gedwongen rustdag Brindisi
woensdag 8 juni 500km !!, met de boot althans
donderdag 9 juni 0 km alleen maar geslapen (stelletje luie varkens)
vrijdag 10 juni 59 km Vrosina (begint er op te lijken)
zaterdag 11 juni 42 km Ioannina (mwaa)
zondag 12 juni  Rustdag (geeuw) in Ioannina (zakt weer helemaal in)

PS: toch weer een paar foto's verziekt